آرامگاه سعدی
آرامگاه سعدی مشهور به سعدیه، مقبره مصلح الدین سعدی شیرازی(606 ه.ق – 690 ه.ق)، شاعر پارسی‌گوی ایرانی است. طبق گفته برخی اسناد، این مکان خانقاه سعدی شیرازی بوده که سال‌های پایانی عمر خود را درآنجا گذرانده و پس از فوت وی، در همان مکان، مقبره‌ای درجهت بزرگداشت ایشان بنا شده.
شبان آهسته می‌نالم مگر دردم نهان ماند
به گوش هر که در عالم رسید آواز پنهانم
دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
من آزادی نمی‌خواهم که با یوسف به زندانم
در حوالی این آرامگاه، قبور بسیاری از علمای دین به چشم می‌خورد که شاخص‌ترین آنها، شوریده شیرازی، شاعر روشن‌دل، است که مقبره‌اش با رواقی به آرامگاه سعدی پیوند خورده است. این جاذبه شاخص ادبی شیراز در سال 1353 ثبت ملی شد.
دوستداران سعدی در کنار آرامگاه استاد سخن با اشعار گلستان و بوستان روح و روان خود را تازه می کنند.
در محوطه باغ آرامگاه، روبروی رواق، حوضی قراردارد که به حوض سکه معروف است. بنا بر یک باور قدیمی، مردم جهت برآورده شدن حاجت خود، در این حوض، سکه می‌اندازند.