آرامگاه حافظ
هر که شد محرمِ دل در حرمِ یار بِمانْد
وان که این کار ندانست در انکار بِمانْد
اگر از پرده برون شد دلِ من عیب مکن
شُکر ایزد که نه در پرده پندار بِمانْد
خواجه شمس‌الدین محمدبن بهاءالدین محمد حافظ شیرازی، شاعر پرآوازه قرن هشتم هجری قمری مشهور به لسان‌الغیب است.
بنای عظیم و با شکوه آرامگاه حافظ در سال 1188 هجری قمری در دوران کریمخان زند ساخته شد. این بنا شامل ایوانی با چهار ستون ضخیم سنگی یکپارچه است. بر روی تربت حافظ، سنگی مرمرین به دستور کریمخان زند نهاده شد که دو غزل از غزل‌های حافظ به خط حاج آقاسی بیگ افشار بر آن نوشته شده بود. سنگ کنونی همان سنگ قبر دوران زندیه است.
تفال زدن و زمزمه کردن غزلیات لسان الغیب در کنار آرامگاهش قطعا تجربه ای منحصر به فرد است که با سایر تفال ها فرق دارد.