ادبیات گفتمانی است که توانایی درگیرکردن احساسات فرد را دارد. گردشگری ادبی، مطالعه همزمان گردشگری، ادبیات و نوعی از ارتباطات فرهنگی است. در حقیقت این نوع گردشگری، شاخه‌ای از گردشگری فرهنگی و شامل میراث ملموس و ناملموس است؛ ترکیبی از واقعیت و خیال، حقیقت و داستان را به همراه دارد.
گردشگری ادبی، یکی از بازارهای خاص صنعت گردشگری است که بر بازدید از اماکن و رویدادهای مرتبط با مشاهیر ادبی مبتنی خواهد بود. سال‌هاست که آثار و زندگی‌نامه هنرمندان و نویسندگان محبوب، علاقه مندان را به سمت سایت‌های مرتبط با آنها سوق می‌دهند، که این خود بهانه‌ای بس دل‌چسب برای توجه هرچه بیشتر و بهتر به این گونه از گردشگری است.
این نوع از گردشگری در برخی کشورهای اروپایی و آمریکایی، اجرا گردیده است. در این کشورها، متولیان گردشگران را به سمت خانه نویسندگان مشهور سوق می‌دهند و یا علاقه‌مندان را به کتاب‌خانه‌های کهن هدایت می‌کنند تا در دنیای ادبیات جهان غرق شوند و به خیال‌پروری بپردازند. برای مثال در انگلستان، نقشه‌هایی با عنوان «ادبیات بریتانیا» طراحی گردیده که در این نقشه‌ها محل سکونت، محل تولد، مناطق مورد الهام نویسندگان و… نشانه‌گذاری شده است.
به گفته گوته، شاعر و نویسنده آلمانی، زبان و ادبیات فارسی؛ یکی از چهاررکن ادبیات جهان است. همچنین زبان فارسی به عنوان اولین زبان جهان اسلام تشیع، نقش مهمی برای مسلمانان ایفا می‌کند.
ادبیات فارسی، شامل دوگونه اصلی شعر و نثر است. پنج سبک شعری اصلی و چهار سبک فرعی در این زبان شگفت انگیز وجود دارد. سبک‌های فرعی درفاصله دو سبک اصلی خلق گشته است. علت اصلی تغییر و تعدد سبک‌ها، تحولات سیاسی و اجتماعی هردوره بوده؛ به گونه‌ای که اغلب هرسبک شعری، پاسخگوی نیاز همان دوره بوده است. در ادامه سبک‌های شعری زبان و ادبیات فارسی به اختصار معرفی می گردد:
- سبک خراسانی (ترکستانی): اوایل قرن3 تا اواخر قرن5
- سبک سلجوقی(بینابین): قرن6
- سبک عراقی: قرن 7 الی اواخر قرن9
- سبک حدواسط (مکتب وقوع و واسوخت): قرن10
- سبک هندی (اصفهانی): قرن 11 تا اواسط قرن12
- سبک فترت: نیمه دوم قرن12
- سبک بازگشت ادبی: قرن13 تا قرن14
- سبک بیداری و دوره مشروطه: نیمه اول قرن14
- سبک شعر معاصر: معاصر تا انقلاب اسلامی