استاد محمدرضا لطفی
محمد رضا لطفی در سال 1352 در گرگان زاده شد پدر و مادرش هر دو معلم و دوستدار موسیقی بودند، پدرش خواننده و نوازنده تار بود. در سنین کودکی خانواده اش را بر اثر بیماری وبا از دست داد و نزد یکی از اقوام در رودسر بزرگ شد.
لطفی در هنرستان موسیقی به آموختن موسیقی نزد اساتیدی چون علی اکبر شهنازی و حبیب الله صالحی پرداخت. او در ابتدا همچون برادر خود به تار نوازی مشغول شد و پس از آن به نواختن سه تار پرداخت. در سه تار نوازی پیرو ابوالحسن صبا و تاحدودی احمد عبادی بود.
نتیجه 8 سال زحمت لطفی بر روی ساز سه تار، آلبوم ماندگار” به یاد درویش خان” بود که در آن لطفی علاوه بر سه تار نوازی برای اولین بار آواز خواند و اثری منحصربه فرد خلق کرد.
او مدتی در محضر استاد حسن کامکار بود و با بانو قشنگ کامکار، دختر استاد ازدواج کرد.
لطفی که استاد بداهه نواز و چیره دست بود در سال 1364 به ایتالیا رفت و گروه موسیقی چاووش که حاصل زحمات او در ایران تشکیل شده بود پس از مدتی تعطیل شد. سال 1385 به ایران بازگشت و در رادیو فرهنگ به ساخت و تهیه برنامه های مرتبط با موسیقی ایرانی پرداخت.
خوانندگانی چون عبدالله دوامی، محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، هنگامه اخوان، نصرالله ناصح پور، محمد اعتمادی با او فعالیت مشترک هنری را تجربه کردند.
سرانجام لطفی در سال 1393 دار فانی را وداع گفت و قطعه معروف “ایران، ای سرای امید” اثر استاد لطفی و صدای استاد شجریان در بدرقه پیکر او طنین انداز شد و زمزمه دوستدارانش از تالار وحدت تهران را برانگیخت. پیکر او در زادگاهش گرگان به خاک سپرده شد. حضور درمزار او که در بافت تاریخی شهر گرگان واقع شده فرصتی است برای روایت زندگی استاد و شنیدن قطعات موسیقیاش با دل و جان.
مقبره استاد محمدرضا لطفی: گلستان، گرگان، میدان شهدا، خیابان شهدا، محله سبزه مشهد